Wilma

In 2007 werd ik verantwoordelijk voor de range olijfolie van een internationale winkelketen en kwam ik tot de ontdekking dat ik vrijwel niets wist over olijfolie. Waarom vond ik de ene lekker en de andere vies?

Kennis vergaderen was een doel geworden en inmiddels had de oudste school in Italië O.N.A.O.O. – sinds 1983 – een cursus in het Engels toegevoegd en ik spreek hier in het jaar 2014. Mijn stoute schoenen aangetrokken en begonnen. Voordat je naar school mag gaan doe je een “technical course” van 7 dagen en als je daarvoor slaagt mag je aan de driejarige opleiding beginnen. Als dit boek verschijnt moet ik mijn examen nog doen maar ik kijk er vol vertrouwen naar uit. In mijn boek vertel ik meer over deze school.

Als olijfolie-inkoper wil je vanzelfsprekend op de hoogte blijven van al het relevante olijfolienieuws en daarvoor is de nieuwsbrief Olive Oil Times zeer geschikt. Deze nieuwsbrief wordt gemaakt door een Amerikaan, Curtis Cord en dit betekent dat het nieuws niet “landgekleurd” is want er groeien immers geen olijfbomen in New York. Het was in deze nieuwsbrief dat ik las dat in het Culinairy Center in New York een toen nog zevendaagse cursus tot olijfoliesommelier. Het geluk wilde dat ik net voordien toch in Amerika moest zijn dus ik hoefde alleen maar een weekje langer te blijven. En zo werd ik in februari 2017 olijfoliesommelier.

Eenmaal weer thuis realiseerde ik me dat alles nu – zoals ze dat zo mooi zeggen – rond was. In Italië heb ik geleerd hoe slecht een slechte olijfolie kan zijn en hoe dat komt en in NY heb ik geleerd hoe je een hele goede olijfolie kunt onderscheiden van de allerbeste. Ik voelde meteen dat ik met al deze kennis iets wilde gaan doen. Vanzelfsprekend zou ik mijn kennis willen overbrengen aan iedereen die geïnteresseerd is maar misschien nog wel het allerbelangrijkste: de jonge mensen die studeren voor kok én de chefs van befaamde restaurants.

Mijn ultieme doel is dat voortaan olijfolie op de menukaart wordt vermeld en dat de chef suggesties geeft voor het gebruik – net als bij wijn dus met vermelding van oogstjaar en herkomst. En misschien nog wel het allerbelangrijkste: dat we ervoor moeten gaan betalen! Waarom voor water wel en voor olijfolie niet terwijl we allemaal weten dat een goede olijfolie kostbaar is. Nu nog wordt – als ze het al hebben – de olijfolie gewoon op tafel gezet en is het een kostenpost en dus moet het goedkoop zijn. Dan krijg je vanzelf ook de kwaliteit die daarbij hoort. Dat zal men moeten willen veranderen. Ik draag daar graag mijn steentje toe bij!